noruego

De Wikcionariu

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ noˈɾwe.ɣo ]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma neutra de noruegu.


Aragonés[editar]

Pronunciación y silabación: [ noˈɾwe.ɣo ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu (habitante).

Pallabres rellacionaes

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular noruego ensin plural

  1. (Llingüística) Noruegu, llingua noruega.

Axetivu[editar]

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu, de Noruega.
  2. (Filoloxía) Noruegu, de la llingua noruega.

Pallabres rellacionaes


Español[editar]

Pronunciación y silabación: [ noˈɾwe.ɣo ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu (habitante).

Pallabres rellacionaes

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular noruego ensin plural

  1. (Llingüística) Noruegu, llingua noruega.

Axetivu[editar]

singular masculín noruego, femenín noruega ; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu, de Noruega.
  2. (Filoloxía) Noruegu, de la llingua noruega.

Pallabres rellacionaes


Mirandés[editar]

Pronunciación y silabación: [ nuˈɾwɛ.ɣu ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín noruego , femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular noruego ensin plural

  1. (Llingüística) Noruegu, llingua noruega.

Axetivu[editar]

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu, de Noruega.
  2. (Filoloxía) Noruegu, de la llingua noruega.

Pallabres rellacionaes[editar]