turco

De Wikcionariu
Mira tamién: turco-

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈtuɾ.ko ]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma neutra de turcu.


Aragonés[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈtuɾ.ko ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín turco, femenín turca; plural masculín turcos, femenín turcas

  1. (Xentiliciu) Turcu (habitante).

Pallabres rellacionaes

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular turco ensin plural

  1. (Llingüística) Turcu, llingua turca.

Axetivu[editar]

singular masculín turco, femenín turca; plural masculín turcos, femenín turcas

  1. (Xentiliciu) Turcu, de Turquía.
  2. (Filoloxía) Turcu, de la llingua turca.

Pallabres rellacionaes


Español[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈtuɾ.ko ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín turco, femenín turca; plural masculín turcos, femenín turcas

  1. (Xentiliciu) Turcu (habitante).

Pallabres rellacionaes

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular turco ensin plural

  1. (Llingüística) Turcu, llingua turca.

Axetivu[editar]

singular masculín turco, femenín turca ; plural masculín turcos, femenín turcas

  1. (Xentiliciu) Turcu, de Turquía.
  2. (Filoloxía) Turcu, de la llingua turca.

Pallabres rellacionaes


Gallegu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈtuɾ.ko ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín turco, femenín turca; plural masculín turcos, femenín turcas

  1. (Xentiliciu) Turcu (habitante).

Pallabres rellacionaes

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular turco ensin plural

  1. (Llingüística) Turcu, llingua turca.

Axetivu[editar]

singular masculín turco, femenín turca; plural masculín turcos, femenín turcas

  1. (Xentiliciu) Turcu, de Turquía.
  2. (Filoloxía) Turcu, de la llingua turca.

Pallabres rellacionaes


Mirandés[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈtuɾ.ku ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín turco , femenín turca; plural masculín turcos, femenín turcas

  1. (Xentiliciu) Turcu (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular turco ensin plural

  1. (Llingüística) Turcu, llingua turca.

Axetivu[editar]

singular masculín turco, femenín turca; plural masculín turcos, femenín turcas

  1. (Xentiliciu) Turcu, de Turquía.
  2. (Filoloxía) Turcu, de la llingua turca.

Pallabres rellacionaes[editar]

Portugués[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈtuɾ.ku ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín turco, femenín turca; plural masculín turcos, femenín turcas

  1. (Xentiliciu) Turcu (habitante).

Pallabres rellacionaes

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular turco ensin plural

  1. (Llingüística) Turcu, llingua turca.

Axetivu[editar]

{{pt-axe-mf|turca|Turcu]], de Turquía.

  1. (Filoloxía) Turcu, de la llingua turca.

Pallabres rellacionaes