bon

De Wikcionariu

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈboŋ ]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma apocopada de bonu cuando ta enantes del sustantivu al que califica.
    Ye un bon llibru. (pero Ye un llibru bonu)

Referencies[editar]

  • Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.
  • Diccionariu de consultes llingüístiques del asturianu, Ramón d'Andrés Díaz, Ediciones Trabe, 2021, Uviéu; ISBN: 978-84-18286-55-1.


Catalán[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈbɔn ]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma del axetivu bo cuando ta enantes del sustantivu al que califica.
    No és un bon pa. No, però el pernil sí que és bo!

Referencies[editar]

  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.


Francés[editar]

Pronunciación y silabación: [ bɔ̃ ]

(rexistru)

Axetivu[editar]

singular masculín bon, femenín bonne; plural masculín bons, femenín bonnes

  1. Bonu.

Referencies[editar]

  • Le Petit Robert. Dictionnaire de la langue française; Dictionnaires Le Robert, Paris, 2003. ISBN: 2-85036-826-1. Versión on-line.
  • Dictionnaire de l’Académie française. 9e édition. Académie française. Consulta on-line.