branca

De Wikcionariu

Catalán[editar]

Pronunciación y silabación: catalán oriental [ ˈbraŋ.kə ]; catalán occidental [ ˈbraŋ.ka ]

Sustantivu[editar]

femenín singular branca; plural branques

  1. (Botánica) Caña (d'una planta).

Referencies[editar]

  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.


Gallegu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈblaŋ.ka ]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular de branco.


Mirandés[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈbɾɐ̃.kɐ ]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular de branco.

Occitanu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈbraŋ.ko ]

(rexistru)

Sustantivu[editar]

femenín singular branca; plural brancas

  1. (Botánica) Caña (d'una planta).

Referencies[editar]


Portugués[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈblɐ̃.kɐ ]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular de branco.