divino

De Wikcionariu

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ diˈβi.no ]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma neutra de divín.


Aragonés[editar]

Pronunciación y silabación: [ diˈβi.no ]

Axetivu[editar]

singular masculín divino, femenín divina; plural masculín divinos, femenín divinas

  1. (Mitoloxía y relixón) Divín.
  2. figuradamente Divín, mui bono, escelente.

Pallabres rellacionaes

Referencies[editar]

  • Aragonario. Diccionario castellano/aragonés; Proyecto LINGUATEC & Gobierno de Aragón. Páxina web.


Español[editar]

Pronunciación y silabación: [ diˈβi.no ]

Axetivu[editar]

singular masculín divino, femenín divina ; plural masculín divinos, femenín divinas

  1. (Mitoloxía y relixón) Divín.
  2. figuradamente Divín, mui bono, escelente.

Pallabres rellacionaes

Referencies[editar]

  • Diccionario de la Real Academia Española; Real Academia Española, 2014, 23ª edición ISBN: 9788467041897. Versión on-line.


Gallegu[editar]

Pronunciación y silabación: [ diˈβi.no ]

Axetivu[editar]

singular masculín divino, femenín divina; plural masculín divinos, femenín divinas

  1. (Mitoloxía y relixón) Divín.
  2. figuradamente Divín, mui bono, escelente.

Pallabres rellacionaes

Referencies[editar]


Portugués[editar]

Pronunciación y silabación: portugués européu [ diˈvi.nu ]

Axetivu[editar]

singular masculín divino, femenín divina; plural masculín divinos, femenín divinas

  1. (Mitoloxía y relixón) Divín.
  2. figuradamente Divín, mui bono, escelente.

Pallabres rellacionaes

Referencies[editar]