finés

De Wikcionariu
Mira tamién: fines, finès, finês

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ fiˈnes ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín finés, femenín finesa; plural masculín y femenín fineses

  1. (Xentiliciu) Habitante de Finlandia.

Sinónimos[editar]

Pallabres rellacionaes[editar]

Traducciones y equivalencies[editar]

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular finés ensin plural

  1. (Llingüística) Llingua urálica falada en Finlandia.

Sinónimos[editar]

Traducciones y equivalencies[editar]

Consulta na Wikipedia l'artículu tocante a «finés».

Axetivu[editar]

singular masculín finés, femenín finesa, neutru finés ~ fineso; plural masculín y femenín fineses

  1. (Xentiliciu) Relativo a Finlandia.
  2. (Filoloxía) Relativo a la llingua finlandesa.

Sinónimos[editar]

Pallabres rellacionaes[editar]

Traducciones y equivalencies[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma neutra de finés.

Otres formes

Referencies[editar]

  • Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.

Aragonés[editar]

Pronunciación y silabación: [ fiˈnes ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín finés, femenín finesa; plural masculín fineses, femenín finesas

  1. (Xentiliciu) Finés, finlandés (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular finés ensin plural

  1. (Llingüística) Finés, finlandés, llingua finesa.

Axetivu[editar]

singular masculín finés, femenín finesa; plural masculín fineses, femenín finesas

  1. (Xentiliciu) Finés, finlandés, de Finlandia.
  2. (Filoloxía) Finés, finlandés, de la llingua finesa.

Pallabres rellacionaes[editar]

Catalán[editar]

Pronunciación y silabación: catalán occidental [ fiˈnes ]; catalán oriental [ fiˈnɛs ]

Sustantivu[editar]

masculín singular finés ensin plural

  1. (Llingüística) valencianu Finés, finlandés, llingua finesa.

Otres formes[editar]

Sinónimos[editar]

Axetivu[editar]

singular masculín finés, femenín finesa; plural masculín finesos, femenín fineses

  1. (Filoloxía) valencianu Finés, finlandés, de la llingua finesa.

Otres formes[editar]

Sinónimos[editar]

Referencies[editar]

  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.


Español[editar]

Pronunciación y silabación: [ fiˈnes ]

Sustantivu (1)[editar]

singular masculín finés, femenín finesa; plural masculín fineses, femenín finesas

  1. (Xentiliciu) Finés, finlandés (habitante).

Sinónimos[editar]

Pallabres rellacionaes[editar]

Sustantivu (2)[editar]

masculín singular finés ensin plural

  1. (Llingüística) Finés, finlandés, llingua finesa.

Sinónimos[editar]

Axetivu[editar]

singular masculín finés, femenín finesa ; plural masculín fineses, femenín finesas

  1. (Xentiliciu) Finés, finlandés, de Finlandia.
  2. (Filoloxía) Finés, finlandés, de la llingua finesa.

Sinónimos[editar]

Pallabres rellacionaes[editar]

Referencies[editar]

  • Diccionario de la Real Academia Española; Real Academia Española, 2014, 23ª edición ISBN: 9788467041897. Versión on-line.


Gallegu[editar]

Pronunciación y silabación: [ fiˈnes ]

Sustantivu[editar]

masculín singular finés ensin plural

  1. (Llingüística) Finés, finlandés, llingua finesa.

Axetivu[editar]

singular masculín finés, femenín finesa; plural masculín fineses, femenín finesas

  1. (Filoloxía) Finés, finlandés, de la llingua finesa.

Pallabres rellacionaes[editar]


Occitanu[editar]

Pronunciación y silabación: [ fiˈnes ]

Sustantivu[editar]

masculín singular finés ensin plural

  1. (Llingüística) Finés, finlandés, llingua finesa.

Axetivu[editar]

singular masculín finés, femenín finesa; plural masculín fineses, femenín finesas

  1. (Filoloxía) Finés, finlandés, de la llingua finesa.

Pallabres rellacionaes[editar]