branca
Catalán[editar]
Pronunciación y silabación: catalán oriental [ ˈbraŋ.kə ]; catalán occidental [ ˈbraŋ.ka ]
Sustantivu[editar]
femenín singular branca; plural branques
- (Botánica) Caña (d'una planta).
Referencies[editar]
- Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
- Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.
Gallegu[editar]
Pronunciación y silabación: [ ˈblaŋ.ka ]
Forma d’axetivu[editar]
- Forma femenina singular de branco.
Mirandés[editar]
Pronunciación y silabación: [ ˈbɾɐ̃.kɐ ]
Forma d’axetivu[editar]
- Forma femenina singular de branco.
Occitanu[editar]
Pronunciación y silabación: [ ˈbraŋ.ko ]
«branca»
(rexistru)
Sustantivu[editar]
femenín singular branca; plural brancas
- (Botánica) Caña (d'una planta).
Referencies[editar]
- Diccionari General de la Lenga Occitana; Academia Occitana, 2008-2023. Diccionariu on-line; PDF on-line.
Portugués[editar]
Pronunciación y silabación: [ ˈblɐ̃.kɐ ]
Forma d’axetivu[editar]
- Forma femenina singular de branco.
Categoríes:
- Catalán-Asturianu
- Sustantivos catalanes
- Sustantivos femeninos catalanes
- Botánica (catalán)
- Gallegu-Asturianu
- Formes d'axetivos gallegos
- Mirandés-Asturianu
- Formes d'axetivos mirandeses
- Occitanu-Asturianu
- Pallabres occitanes con rexistru sonoru
- Sustantivos occitanos
- Sustantivos femeninos occitanos
- Botánica (occitanu)
- Portugués-Asturianu
- Formes d'axetivos portugueses