valmorianu

Asturianu

Pronunciación y silabación: [ bal.moˈɾja.nu ]
Etimoloxía: De Valmori + -anu.

Sustantivu

singular masculín valmorianu, femenín valmoriana; plural masculín valmorianos, femenín valmorianes → términu non incluyíu nel DALLA

1. (Xentiliciu) Habitante del llugar de Valmori, nel conceyu de Llanes.

Pallabres rellacionaes

• llaniscu; andriniegu, ardisanu, barrucanu, borbollés, caldueñanu, caleyanu, carriliegu, celorianu, merenchu, navizu, pancarín/pancaretu, parragués, peredanu, poícu, porruanu, posadín, sanrocudu

Axetivu

singular masculín valmorianu, femenín valmoriana, neutru valmoriano; plural masculín valmorianos, femenín valmorianes → términu non incluyíu nel DALLA

1. (Xentiliciu) Relativo al llugar de Valmori, nel conceyu de Llanes.

Pallabres rellacionaes

• llaniscu; andriniegu, ardisanu, barrucanu, borbollés, caldueñanu, caleyanu, carriliegu, celorianu, merenchu, navizu, pancarín/pancaretu, parragués, peredanu, poícu, porruanu, posadín, sanrocudu

Referencies

• Diccionario General de la Lengua Asturiana; Xosé Lluis García Arias, Editorial Prensa Asturiana, 2002-2004, Uviéu; ISBN: 84-87730-86-8. Versión on-line.
• Diccionariu de consultes llingüístiques del asturianu, Ramón d'Andrés Díaz, Ediciones Trabe, 2021, Uviéu; ISBN: 978-84-18286-55-1.