monarka
Vascu
[editar]
Pronunciación y silabación: [ mo.nar.ka ]
Etimoloxía: Del llatín monarcha.
Sustantivu
[editar]
animáu - nominativu monarka, definíu singular monarka, definíu plural /ergativu singular monarkak
Pallabres rellacionaes
Declinación
declinación de monarka
| indefiníu | singular | plural | |
|---|---|---|---|
| absolutivu | monarka | monarka | monarkak |
| ergativu | monarkak | monarkak | monarkek |
| xenitivu | monarkaren | monarkaren | monarken |
| dativu | monarkari | monarkari | monarkei |
| comitativu | monarkarekin | monarkarekin | monarkekin |
| benefactivu | monarkarentzat | monarkarentzat | monarkentzat |
| causativu | monarkarengatik | monarkarengatik | monarkengatik |
| instrumental | monarkaz | monarkaz | monarkez |
| inesivu | monarkarengan | monarkarengan | monarkengan |
| locativu | |||
| adlativu | monarkarengana | monarkarengana | monarkengana |
| terminativu | monarkarenganaino | monarkarenganaino | monarkenganaino |
| directivu | monarkarenganantz | monarkarenganantz | monarkenganantz |
| alverbial | monarkarenganako | monarkarenganako | monarkenganako |
| ablativu | monarkarengandik | monarkarengandik | monarkengandik |
| partitivu | monarkarik | ||
| prolativu | monarkatzat |