bon
Saltar a navegación
Saltar a la gueta
Asturianu[editar]
Pronunciación y silabación: [ ˈboŋ ]
Forma d’axetivu[editar]
- Forma apocopada de bonu cuando ta enantes del sustantivu al que califica.
- Ye un bon llibru. (pero Ye un llibru bonu)
Referencies[editar]
- Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.
- Diccionariu de consultes llingüístiques del asturianu, Ramón d'Andrés Díaz, Ediciones Trabe, 2021, Uviéu; ISBN: 978-84-18286-55-1.
Catalán[editar]
Pronunciación y silabación: [ ˈbɔn ]
Forma d’axetivu[editar]
- Forma del axetivu bo cuando ta enantes del sustantivu al que califica.
- No és un bon pa. No, però el pernil sí que és bo!
Referencies[editar]
- Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
- Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.
Francés[editar]
Pronunciación y silabación: [ bɔ̃ ]
«bon»
(rexistru)
Axetivu[editar]
singular masculín bon, femenín bonne; plural masculín bons, femenín bonnes
- Bonu.
Referencies[editar]
- Le Petit Robert. Dictionnaire de la langue française; Dictionnaires Le Robert, Paris, 2003. ISBN: 2-85036-826-1. Versión on-line.
- Dictionnaire de l’Académie française. 9e édition. Académie française. Consulta on-line.