vienesa

De Wikcionariu

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ bjeˈne.sa ]

(rexistru)

Sustantivu[editar]

singular femenín vienesa, masculín vienes; plural femenín y masculín vieneses

  1. (Xentiliciu) Habitante de Viena.

Pallabres rellacionaes[editar]

Traducciones y equivalencies[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular de vienés.

Referencies[editar]

  • Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.

Aragonés[editar]

Pronunciación y silabación: [ bjeˈne.sa ]

Sustantivu[editar]

singular femenín vienesa, masculín vienés; plural femenín vienesas, masculín vieneses

  1. (Xentiliciu) Vienesa (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singula de vienés.

Referencies[editar]

  • Diccionario ortografico de l'aragonés (Seguntes la Propuesta Ortografica de l'EFA). Estudio de Filología Aragonesa. ISSN 1988-8139. Abril de 2023. Consulta PDF on-line.


Catalán[editar]

Pronunciación y silabación: catalán oriental [ bi.əˈnɛ.zə ], [ vi.əˈnɛ.zə ]; catalán occidental [ bi.eˈne.za ], [ vi.eˈne.za ]

Sustantivu[editar]

singular femenín vienesa, masculín vienès; plural femenín vieneses, masculín vienesos

  1. (Xentiliciu) Vienesa (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singula de vienès ~ vienés.

Referencies[editar]

  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.


Español[editar]

Pronunciación y silabación: [ bjeˈne.sa ]

Sustantivu[editar]

singular femenín vienesa, masculín vienés; plural femenín vienesas, masculín vieneses

  1. (Xentiliciu) Vienesa (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singula de vienés.

Referencies[editar]

  • Diccionario de la Real Academia Española; Real Academia Española, 2014, 23ª edición ISBN: 9788467041897. Versión on-line.
  • Ortografía de la lengua española; Real Academia Española & Asociación de Academias de la Lengua Española, 2010, ISBN: 978-84-670-3426-4.


Gallegu[editar]

Pronunciación y silabación: [ bjɛˈne.sa ]

Sustantivu[editar]

singular femenín vienesa, masculín vienés; plural femenín vienesas, masculín vieneses

  1. (Xentiliciu) Vienesa (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singula de vienés.

Referencies[editar]


Occitanu[editar]

Pronunciación y silabación: [ bjeˈne.zo ]

Sustantivu[editar]

singular femenín vienesa, masculín vienés; plural femenín vienesas, masculín vieneses

  1. (Xentiliciu) Vienesa (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singula de vienés.

Referencies[editar]

  • Diccionari General de la Lenga Occitana; Academia Occitana, 2008-2023. Diccionariu on-line; PDF on-line.
  • Diccionari Ortografic, Gramatical e Morfologic de l'Occitan (segon los parlars lengadocians); Josiana Ubaud, Éditions Trabucaire, 2011. ISBN: 978-2-84974-125-2.


Portugués[editar]

Pronunciación y silabación: [ vieˈne.zɐ ]

Sustantivu[editar]

singular femenín vienesa, masculín vienês; plural femenín vienesas, masculín vieneses

  1. (Xentiliciu) Vienesa (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singula de vienés.

Referencies[editar]