villalegrina

Asturianu

Pronunciación y silabación: [ bi.ʎa.leˈɣɾi.na ]
Etimoloxía: De Villalegre + sufixu -ín.

Sustantivu

singular femenín villalegrina, masculín villalegrín ; plural femenín villalegrines, masculín villalegrinos

1. (Xentiliciu) Habitante del llugar de Villalegre, nel conceyu Avilés.

Pallabres rellacionaes

• avilesina; carrionera, mirandina, cristobalina, navarrina

Forma d’axetivu

1. Forma femenina singular de villalegrín.

Referencies

• Diccionariu de consultes llingüístiques del asturianu, Ramón d'Andrés Díaz, Ediciones Trabe, 2021, Uviéu; ISBN: 978-84-18286-55-1.
• DGPE - Dictadoloxía Tópica d'Asturies; Luis Casteleiro Oliveros & Ramón de Andrés Díaz (dirs.): Asturies nel Diccionario Geográfico Popular de España. Uviéu: Seminariu de Filoloxía Asturiana (Universidá d’Uviéu). Consulta on-line.