italiana

De Wikcionariu
Mira tamién: italiană

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ i.taˈlja.na ]

Sustantivu[editar]

singular femenín italiana, masculín italianu ~ italián; plural femenín italianes, masculín italianos

  1. (Xentiliciu) Habitante d'Italia.

Pallabres rellacionaes[editar]

Traducciones y equivalencies[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular d'italianu ~ italián.

Referencies[editar]

  • Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.
  • Cartafueyos normativos. Nomes de los países del mundu y de les sos capitales y xentilicios; Academia de la Llingua Asturiana, 2010, Uviéu; ISBN: 978-84-8168-500-8.


Aragonés[editar]

Pronunciación y silabación: [ i.taˈlja.na ]

Sustantivu (1)[editar]

singular femenín italiana, masculín italián; plural femenín italianas, masculín italians

  1. (Xentiliciu) Italiana (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular d'italián.


Catalán[editar]

Pronunciación y silabación: catalán oriental [ i.tə.ɫiˈa.nə ]; catalán occidental [ i.ta.ɫiˈa.na ]

(rexistru)

Sustantivu[editar]

singular femenín italiana, masculín italià; plural femenín italianes, masculín italians

  1. (Xentiliciu) Italiana (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular d'italià.

Referencies[editar]

  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.

Español[editar]

Pronunciación y silabación: [ i.taˈlja.na ]

Sustantivu[editar]

singular femenín italiana, masculín italiano; plural femenín italianas, masculín italianos

  1. (Xentiliciu) Italiana (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular d'italiano.

Referencies[editar]

  • Diccionario de la Real Academia Española; Real Academia Española, 2014, 23ª edición ISBN: 9788467041897. Versión on-line.


Gallegu[editar]

Pronunciación y silabación: [ i.taˈlja.na ]

Sustantivu[editar]

singular femenín italiana, masculín italiano; plural femenín italianas, masculín italianos

  1. (Xentiliciu) Italiana (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular d'italiano.

Referencies[editar]


Italianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ i.taˈlja.na ]

Sustantivu[editar]

singular femenín italiana, masculín italiano; plural femenín italiane, masculín italiani

  1. (Xentiliciu) Italiana (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular d'italiano.


Occitanu[editar]

Pronunciación y silabación: [ i.taˈlja.no ]

Sustantivu[editar]

singular femenín italiana, masculín italian; plural femenín italianas, masculín italians

  1. (Xentiliciu) Italiana (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular d'italian.

Referencies[editar]


Portugués[editar]

Pronunciación y silabación: [ i.tɐ.ɫiˈɐ.nɐ ]

Sustantivu[editar]

singular femenín italiana, masculín italiano; plural femenín italianas, masculín italianos

  1. (Xentiliciu) Italiana (habitante).

Pallabres rellacionaes[editar]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma femenina singular d'italiano.

Referencies[editar]