te

De Wikcionariu
Mira tamién: , Te

Asturianu[editar]

Sustantivu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈte ]


femenín singular te; plural tes

  1. (Escritura) Nome de la ventena primer lletra del alfabetu llatín asturianu, representada por t.

Pronome[editar]

Pronunciación y silabación: [ te ]
Etimoloxía: Del llatín te.


te (apostr. t')

  1. Pronome átonu pa la segunda persona singular.

Pallabres rellacionaes

Traducciones y equivalencies[editar]

Catalán[editar]

Pronunciación y silabación: [ tə ]

Pronome[editar]

te (apostr. 't)

  1. Variante pospuesta del pronome et.


Español[editar]

Pronome[editar]

  1. Te, clíticu de segunda persona singular.

Francés[editar]

Pronunciación y silabación: [ tə ]

Pronome[editar]

te (apostr. t')

  1. Te, clíticu de segunda persona singular.


Gallegu[editar]

Pronome[editar]

  1. Te, clíticu de segunda persona singular en función de complementu direutu.

Pallabres rellacionaes


Italianu[editar]

Pronome[editar]

  1. Ti, pronome tónicu preposicional pa la segunda persona singular.


Llatín[editar]

Pronome[editar]

  1. Formes acusativa y ablativa del pronome de segunda persona singular de tu.


Mirandés[editar]

Pronunciación y silabación: [ tɨ ]

Pronome[editar]

te (apostr. t')

  1. Te, clíticu pa la segunda persona singular (CD, CI y reflexivu).

Usu[editar]

  • La forma apostrofada nun ye obligatoria.

Portugués[editar]

Pronunciación y silabación: [ ti ]

Pronome[editar]

  1. Te, clíticu de segunda persona singular.


Rumanu[editar]

Pronome[editar]

  1. Te, clíticu de segunda persona singular en función de complementu direutu.

Pallabres rellacionaes


Serbiu[editar]

Pronunciación y silabación: [te]

Forma d’axetivu[editar]

te (Cirílicu: те)

  1. Forma femenina plural nominativa de taj.