Saltar al conteníu

te

De Wikcionariu
Mira tamién: , , Te

Asturianu

[editar]
Manera d'escribir la te.

Pronunciación

[editar]
  • Como sustantivu: [ ˈte ]
  • Como pronome: [ te ]
(rexistru)
Homófonu:

Sustantivu

[editar]

femenín singular te; plural tes

  1. (Escritura) Nome de la ventena primer lletra del alfabetu llatín asturianu, representada por t.

Traducciones y equivalencies

[editar]

Pronome

[editar]

Etimoloxía: Del llatín te.


te (apostr. t')

  1. Pronome átonu pa la segunda persona singular.

Términos rellacionaos[editar]

Traducciones y equivalencies

[editar]

Referencies

[editar]
  • Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.

Catalán

[editar]

Pronunciación

[editar]
  • pal sustantivu: [ ˈte ]
  • pal pronome: catalán oriental [ tə ], catalán occidental [ te ]

Sustantivu

[editar]

femenín singular te; plural tes

  1. (Escritura) Te (nome de lletra).

Pronome

[editar]

te (apostr. 't)

  1. Variante pospuesta del pronome et.

Referencies

[editar]
  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.
  • Ortografia catalana; Institut d'Estudis Catalans, Barcelona, 2017. ISBN: 978-84-9965-356-3.


Español

[editar]

Pronunciación

[editar]
  • pal sustantivu: [ ˈte ]
  • pal pronome: [ te ]

Sustantivu

[editar]

femenín singular te; plural tes

  1. (Escritura) Te (nome de lletra).

Pronome

[editar]
  1. Te, clíticu de segunda persona singular.

Referencies

[editar]
  • Diccionario de la Real Academia Española; Real Academia Española, 2014, 23ª edición ISBN: 9788467041897. Versión on-line.
  • Ortografía de la lengua española; Real Academia Española & Asociación de Academias de la Lengua Española, 2010, ISBN: 978-84-670-3426-4.

Francés

[editar]

Pronunciación

[editar]
  • [ tə ]

Pronome

[editar]

te (apostr. t')

  1. Te, clíticu de segunda persona singular.


Gallegu

[editar]

Pronunciación

[editar]
  • pal sustantivu: [ ˈte ]
  • pal pronome: [ te ]

Sustantivu

[editar]

masculín singular te; plural tes

  1. (Escritura) Te (nome de lletra).

Pronome

[editar]
  1. Te, clíticu de segunda persona singular en función de complementu direutu.

Términos rellacionaos[editar]

Referencies

[editar]
  • Dicionario da Real Academia Galega; Real Academia Galega. Consulta on-line.
  • DIGALEGO. Dicionario de galego; Xunta de Galicia & Ir Indo Edicións, S.L., 2004-2013. Consulta on-line.


Italianu

[editar]

Pronunciación

[editar]
  • [ te ]

Pronome

[editar]
  1. Ti, pronome tónicu preposicional pa la segunda persona singular.


Llatín

[editar]

Pronome

[editar]
  1. Formes acusativa y ablativa del pronome de segunda persona singular de tu.


Mirandés

[editar]

Pronunciación

[editar]
  • [ tɨ ]

Pronome

[editar]

te (apostr. t')

  1. Te, clíticu pa la segunda persona singular (CD, CI y reflexivu).

Usu[editar]

  • La forma apostrofada nun ye obligatoria.


Portugués

[editar]

Pronunciación

[editar]
  • portugués européu [ tə ]

Pronome

[editar]
  1. Te, clíticu de segunda persona singular.


Rumanu

[editar]

Pronunciación

[editar]
  • [ te ]

Pronome

[editar]
  1. Te, clíticu de segunda persona singular en función de complementu direutu.

Términos rellacionaos[editar]


Serbiu

[editar]

Pronunciación

[editar]
  • [ te ]

Forma d’axetivu

[editar]
  1. Forma femenina plural nominativa de taj.

Otres formes[editar]


Vascu

[editar]

Sustantivu

[editar]
  1. (Escritura) Te (nome de lletra).

Referencies

[editar]
  • Elhuyar Hiztegia/Diccionario Elhuyar; Kultura eta Hizkuntza Politika Saila/Departamento de Cultura y Política Lingüística, Eusko Jaurlaritza/Gobierno Vasco Páxina web.
  • Euskaltzaindiaren HiztegiaDiccionariu de la Real Academia de la Llingua Vasca. Consulta online.