mico
Asturianu[editar]
Pronunciación y silabación: [ ˈmi.ko ]
Forma d’axetivu[editar]
- Forma neutra de micu.
Catalán[editar]
Pronunciación y silabación: catalán oriental [ ˈmi.ku ]; catalán occidental [ ˈmi.ko ]
«mico» catalán occidental
(rexistru)
Sustantivu[editar]
masculín singular mico; plural micos
- (Zooloxía) Monu.
- (Zooloxía) Micu.
- (Zooloxía) coloquial Monu, primate cualquiera.
Sinónimos[editar]

- [1, 3] mona
Referencies[editar]
- Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
- Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.
Español[editar]
Pronunciación y silabación: [ ˈmi.ko ]
Sustantivu[editar]
masculín singular mico; plural micos
Pallabres rellacionaes[editar]

Referencies[editar]
- Diccionario de la Real Academia Española; Real Academia Española, 2014, 23ª edición ISBN: 9788467041897. Versión on-line.
Portugués[editar]
Pronunciación y silabación: [ ˈmi.ku ]
Sustantivu[editar]
masculín singular mico; plural micos
Pallabres rellacionaes[editar]

Referencies[editar]
- Infopédia. Dicionários Porto Editora; Porto Editora 2003-2021. Páxina del diccionariu on-line.
- Dicionário Priberam da Língua Portuguesa; Priberam Informática, S.A. Páxina del diccionariu on-line.
Categoríes:
- Formes d'axetivos asturianos
- Catalán-Asturianu
- Pallabres catalanes con rexistru sonoru
- Sustantivos catalanes
- Sustantivos masculinos catalanes
- Zooloxía (catalán)
- Español-Asturianu
- Sustantivos españoles
- Sustantivos masculinos españoles
- Portugués-Asturianu
- Sustantivos portugueses
- Sustantivos masculinos portugueses
- Zooloxía (portugués)