mico

De Wikcionariu

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈmi.ko ]

Forma d’axetivu[editar]

  1. Forma neutra de micu.


Catalán[editar]

Pronunciación y silabación: catalán oriental [ ˈmi.ku ]; catalán occidental [ ˈmi.ko ]

(rexistru)

Sustantivu[editar]

masculín singular mico; plural micos

  1. (Zooloxía) Monu.
  2. (Zooloxía) Micu.
  3. (Zooloxía) coloquial Monu, primate cualquiera.

Sinónimos[editar]

Referencies[editar]

  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.


Español[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈmi.ko ]

Sustantivu[editar]

masculín singular mico; plural micos

  1. (Zooloxía) Micu.

Pallabres rellacionaes[editar]

Referencies[editar]

  • Diccionario de la Real Academia Española; Real Academia Española, 2014, 23ª edición ISBN: 9788467041897. Versión on-line.


Portugués[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈmi.ku ]

Sustantivu[editar]

masculín singular mico; plural micos

  1. (Zooloxía) Micu.

Pallabres rellacionaes[editar]

Referencies[editar]