nina

De Wikcionariu
Mira tamién: niña

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈni.na ]
Etimoloxía: Apócope del diminutivu de nena > nenina.

Interxeición[editar]

femenín nina, masculín nin

  1. Pallabra pa dirixise a una persona moza, (anque tamién pue usase pa persones vieyes).

Pallabres rellacionaes

Usu

  • Nunca inicia la frase.

Traducciones y equivalencies[editar]

Referencies[editar]

  • Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.
  • Diccionariu Etimolóxicu de la Llingua Asturiana; Xosé Lluis García Arias, Universidá d'Uviéu & Academia de la Llingua Asturiana, 2017-2021, Uviéu; ISBN: 978-84-17445-18-8.

Aymara[editar]

Sustantivu[editar]

  1. (Química) Fueu.


Catalán[editar]

Pronunciación y silabación: catalán oriental [ ˈni.nə ]; catalán occidental [ ˈni.na ]

Sustantivu[editar]

femenín singular nina; plural nines

  1. Moñeca, moñecu.

Sinónimos

Referencies[editar]

  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.


Occitanu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈni.no ]

(rexistru)

Sustantivu[editar]

femenín singular nina; plural ninas

  1. Moñeca, moñecu.

Sinónimos


Portugués[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈni.nɐ ]

Forma de verbu[editar]

  1. Tercer persona singular del presente d'indicativu de ninar.
  2. Forma singular pal imperativu de ninar.


Quechua de Cusco[editar]

Sustantivu[editar]

  1. (Química) Fueu.