ho

De Wikcionariu
Mira tamién: Ho

Asturianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈo ]
Etimoloxía: Del asturianu home.

Interxeición[editar]

  1. Pallabra que s'emplega pa dirixise a una persona, home o muyer.

Sinónimos

Pallabres rellacionaes

Usu

  • Nunca inicia la frase.

Traducciones y equivalencies[editar]

Referencies[editar]

  • Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.
  • Diccionariu Etimolóxicu de la Llingua Asturiana; Xosé Lluis García Arias, Universidá d'Uviéu & Academia de la Llingua Asturiana, 2017-2021, Uviéu; ISBN: 978-84-17445-18-8.

Catalán[editar]

Pronunciación y silabación: catalán oriental [ u ], [ w ]; catalán occidental [ o ], [ w ]

(rexistru)

Pronome[editar]

  1. Lo, pronome átonu neutru de complementu direutu.

Referencies[editar]

  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.


Gallegu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈɔ ]
Etimoloxía: Del gallegu home.

Interxeición[editar]

  1. Ho, hom, ne.

Usu

  • Nunca inicia la frase.

Referencies[editar]

  • Dicionario da Real Academia Galega; Real Academia Galega. Consulta on-line.
  • Dicionario de pronuncia da lingua galega; Universidade de Santiago de Compostela & Instituto da Lingua Galega; ISSN: 2660-8235. Páxina web.


Italianu[editar]

Pronunciación y silabación: [ ˈɔ ]

Forma de verbu[editar]

  1. Primer persona singular del presente d'indicativu d'avere.