raigañu

Asturianu

Pronunciación y silabación: [ rajˈɣa.ɲu ]

Sustantivu

masculín singular raigañu; plural raigaños

1. (Botánica) Parte soterraña, más raramente aérea, d'un vexetal que-y permite tomar del suelu los elementos precisos pa la so nutrición (agua y minerales), y que tamién-y sirve pa sofitalu; sobre too cuando ésta ye grande.
2. (Botánica) El conxuntu d'esi muérganu soterrañu d'un vexetal; sobre too cuando ésta ye grande. → con esti significáu, ye sustantivu non cuntable; ensin plural
3. (Botánica) Tueru cola raíz arrancaos d'un árbol.
4. Madera que se saca de la raíz del árbol.
5. (Botánica) Rabu de la fueya o del frutu del pinu.
6. (Anatomía), (Zootomía) La parte del diente que ta na xenxiva.
7. L'entamu, l'orixe de daqué.
8. Antecedentes, vezos y intereses que dan solidez a daqué.

   L'antroxu tien munchu raigañu n'Asturies.

Sinónimos

• [pa toes] raigón
• [1, 2, 6, 7] raíz
• [8] tradición, vezu, costume

Traducciones y equivalencies

«raigañu»: parte soterraña d'un vexetal

Aragonés: radiz (an) Catalán: arrel (ca) Español: raíz (es) Francés: racine (fr) Gallegu: raíz (gl)

Inglés: root (en) Náhuatl clásicu: nelhuatl (nci) Occitanu: raiç (oc) Portugués: raiz (pt) Vascu: sustrai (eu)

«raigañu»: parte del diente que ta na xenxiva

Español: raíz (es) Francés: racine (fr)

Inglés: root (en)

«raigañu»: entamu, orixe

Español: raíz (es) Francés: racine (fr)

Inglés: root (en)

«raigañu»: vezu, tradición

Español: raigambre (es)