so

Asturianu

Pronunciación y silabación: [ ˈso ] ^AFI

Axetivu

m./f./n. so; pl. m./f. sos

1. Posesivu que correspuende a les terceres persones.
2. Posesivu que correspuende a les segundes persones, en tratamientu formal (vusté, vustedes).

• Úsase tamién como pronome.

Otres formes

• suyu, suya, suyo; suyos, suyes.

Variantes dialectales

m. sou (pl. sous); f. sua, súa, suya (pl. suas, súas, suyas)

Espresiones

• de so

Pallabres rellacionaes

• mio, míu; to, tuyu; nuestru/nuesu; vuestru/vuesu

Traducciones

NOTA: [1] d'él; [2] d'ella; [3] d'ello; [4] d'él, d'ella (posesor singular); [5] d'ellos, d'elles (posesor plural); [6] de vusté, de vustedes; [ensin númberu]: pa toles persones anteriores -si nun s'especifica otru-

Alemán: [1&3] sein (de); [2&5] ihr (de); [6] Ihr (de) Catalán: seu (ca), son (ca); ([5] llur (ca)) Español: su (es), (pron.) suyo (es) Francés: [4] son (fr), (pron.) sien (fr); [5] leur (fr); [6] votre (fr), (pron.) vôtre (fr) Gallegu: seu (gl) Inglés: [1] his (en); [2] her (en), (pron.) hers (en); [3] its (en); [5] their (en), (pron.) theirs (en); [6] your (en), (pron.) yours (en)

Italianu: [4] suo (it), [5] loro (it) Mirandés: sou (mwl) Portugués: seu (pt) Rumanu: său (ro); ([1&3] lui (ro); [2] ei (ro); [5] lor (ro)); [6] dumneavoastră (ro) Serbiu: [1&3] његов (sr) / njegov (sr); [2] њен (sr) / njen (sr); [5] њихов (sr) / njihov (sr); [6] ваш (sr) / vaš (sr); (reflexivu) свој (sr) / svoj (sr)

Forma de verbu

1. Primer persona singular del presente d'indicativu de ser.

Otres formes

• soi